Jafningja- og stuðningshópar koma gjarnan jafnt út í mælingum á miðað við fagþjónustu þegar kemur að endurinnlögn á geðdeildir sem og bakslögum, en fyrrnefndir hópar koma betur út í mælingum varðandi bataferlið í heild sinni (Bellamy, Schmutte og Davidson, 2017). Hópar á jafningjagrundvelli eiga það jafnvel til að stuðla að betri sjálfsbærni, valdeflingu og virkni (Farkas og Boevink, 2018). Rannsóknir hafa einnig sýnt fram á að stuðningshópar sem fram fara á jafningjagrundvelli hafa möguleikann á því að annast einstaklinga með alvarlega geðsjúkdóma og veitt þeim bætt lífsgæði og meiri von (Fuhr, Salisbury og De Silva o.fl, 2014). Dr. Daniel Susman (2015) bendir á marga kosti stuðningshópa, meðal annars það að læra að tjá tilfinningar sínar betur, bætta félagsfærni, minni vanlíðan, betri sjálfsvitund og að átta sig á því að einstaklingurinn er ekki einn og þarf ekki að ganga einn í gegnum bataferlið. Ameríska sálfræðifélagið (e. The American Psychiatric Association, APA) segir jafningjastuðning vera ómissandi þátt í bata-miðaðri geðþjónustu og hefur gefið út formlega yfirlýsingu þess efnis að félagið styðji úrræði á jafningjagrundvelli heilshugar (The American Psychiatric Association, 2018). Niðurstöður úr rannsóknum hafa bent til þess að í sumum tilfellum geti jafningjastuðningur jafngilt fagmönnum (Fuhr, Salisbury og De Silva o.fl, 2014) en einn þáttur sem hann hefur framyfir fagþjónustu er aðlögunarhæfnin, þar sem hópurinn þróast í takt við meðlimi hans (US Department of Health and Human Services, 2009).